Լսի՛ր, տղա՛ս, այս խոսքերն ասում եմ, երբ արդեն քնած ես. քո փոքրիկ ձեռքն այտիդ տակ է, իսկ շիկահեր մազերդ թափված են խոնավ ճակատիդ: Ես ծածուկ մտա քո սենյակ: Մի քանի րոպե առաջ, երբ լրագիր էի կարդում, մի պահ դադար առնելով՝ գիտակցեցի, թե ինչպես է ինձ պարուրում զղջման խոր զգացումը: Այժմ եկել եմ քեզ մոտ՝ նստած
Աստված …. ներիր Ներիր, որ անիծել ենք մեր երկիրը, Ներիր, որ ամեն տարի հռչակում ենք կապիկի,տառականի ու հիմարության տարի ու չենք հռչակում Աստծո տարի: Ներիր, որ երես ենք թեքել օրհնությւններից,բերաններս ենք առել ,թե<<Երկիրը Երկիր չի>> ու անիծում ենք մեր հողը: Ներիր, որ մոռացել ենք ինչերից ես մեզ ազատել մեզ,Դու ապրեցրել ես մեզ: Ներիր ՍՏԵՂԾՈՂ, որ ստեղծվածները
Փիլիսոփայության մի աթեիստ պրոֆեսոր դասախոսություն էր կարդում Աստծո և գիտության հակադրության մասին: Նա դիմում է իր հավատացյալ ուսանողներից մեկին. – Դու հավատացյալ ես, այնպես չէ՞: – Այո´,- պատասխանում է ուսանողը: – Հետևաբար դու հավատում ես Աստծուն… – շարունակում է պրոֆեսորը: – Միանշանակ: – Աստված բարի՞ է: – Իհա´րկե: – Աստված ամենակարո՞ղ է: – Այո´: – Եղբայրս մահացել
